“Het is beschamend. Dit is een staking van een onderaannemer van een onderaannemer die een volledige luchthaven en de passagiers gijzelt.” Aan het woord is de CEO van Charleroi Airport, die zichtbaar moeite heeft om voor de camera’s zijn woede in te houden. Charleroi Airport stond voor joker, de beelden over de woedende reizigers die niet konden vertrekken gingen de wereld rond.
De luchthaven is na drie onwaarschijnlijke dagen weer open. Ryanair, de dominante carrier op Brussels South, geeft aan dat gedupeerde reizigers hun tickets terugbetaald krijgen – of hun vlucht zonder kosten kunnen herboeken. Slim gezien: zo beheerst Ryanair de situatie, en wordt de airline niet meegetrokken in een verhaal waarin niemand echt wint.
De reden voor de staking is voor buitenstaanders redelijk onwaarschijnlijk: de luchthaven had beslist om op vlak van security de monopoliesituatie van één speler uit te breiden naar twee spelers. Werknemers van Security Masters vreesden daarom naar verluidt dat ze van job zouden moeten veranderen, of zelfs mogelijk minder gaan verdienen. Hier speelt het verschil tussen aanleiding en oorzaak. De aanleiding was wellicht die verwachte verandering, de oorzaak is -zoals vaak- dat de vakbonden deze situatie maar al te graag aangrepen om even met de spierballen te rollen en aan te tonen dat het op elk moment mogelijk is om de tweede luchthaven van het land lam te leggen. Security Masters? Yeah, right.
De chaos die er volgde was hoe dan ook onvergeeflijk. De uitdrukking “de reiziger gijzelen” kreeg een nieuwe, tot dan toe ongekende invulling: zonder enige informatie werden deuren gesloten, werden sommige mensen wel en sommigen niet binnengelaten, en liet men vluchten vertrekken, terwijl de passagiers buiten de luchthaven stonden te wachten. Op die manier wordt een menigte snel een meute.
Het was opvallend hoe, uitzonderingen daar gelaten, gelaten vele reizigers reageerden. Compleet machteloos, zonder enige informatie stonden ze daar. Er was zelfs links en rechts enig begrip voor de eisen van de stakers – maar nergens voor de methode om hun eisen hard te maken.
Machteloos, maar ook hulpeloos. We kunnen er logischerwijze van uitgaan dat de meerderheid van de kandidaat-passagiers zelf hun ticket hadden geboekt. De geciteerde prijzen varieerden van € 10 tot € 40 voor een vlucht. You get the picture. Ook het begrip “voor die prijs kan je niet sukkelen” werd opeens relatief.
De acties waren niet goed te praten. In een beschaafde wereld ga je niet zo om met mensen. Het adagio “we vinden het erg voor de reizigers, maar we stonden met onze rug tegen de muur” is in deze situatie je reinste quatsch, onzin.
Maar ergens duiken toch twee gedachten op. Ten eerste: wie geboekt had met een reisprofessional, wist tenminste waar hij/zij naar toe kon bellen. En die wist ook dat er hoe dan ook naar oplossingen zou gezocht worden. Dat was geld waard, van maandag tot en met woensdag. Over geld gesproken: er is ook een tweede gedachte. Ultra low cost hoort niet thuis in de luchtvaart. Als een vlucht minder kost dan de vrijdagse portie frietjes-met-snacks-en-een-pintje van bij de frituur, dan klopt het niet. Ryanair heeft door aan te bieden terug te betalen of gratis te annuleren, gescoord bij onder andere Test Aankoop. Ze mogen waarschijnlijk weer een tijdje een potje breken, hier en daar. De maatschappijen die hun vluchten hebben verlegd naar andere luchthavens en de klanten hebben vervoerd, waren veel duurder uit.
Wist je, beste jongere lezer, dat er ooit een systeem van minimumprijzen bestond in de reissector? Echt waar.
Beschamend, onvergeeflijk, zware woorden.
Heb je contact gehad met de andere partij Security Masters om te doorgronden waarom ze zoiets onbesuisd gedaan hebben?. Opkomen voor je boterham, zeker in een regio waar de jobs niet als rijpe vruchten van de bomen vallen, is not done. Staken, actie voeren in onze sector bah, vies.
Duidelijke communicatie en besprekingen niet laten aanslepen kan soms ook veel ergs verhinderen. Maar als je het verhaal van de kruik en het water krijgt dan is het beschamend en onvergeeflijk. Wat deze woorden wel op hun plaats zijn is de manier waarop. Een deftige aanzegging zodat de nodige maatregelen konden genomen worden had veel leed kunnen besparen. Waren wij wereldwijd een joke, dan heeft dit toch maar tot donderdag namiddag geduurd tot de bewoner van nr 10 Downing Street haar ontslag aankondigde na 45 dagen in het zadel.
Dus Jan vrees ik een druppel op een hete plaat, zeker in vergelijk met Amsterdam deze zomer.
Misschien wel een signaal voor andere luchthaven en dienstverleners om eens na te kijken of ze allemaal wel even goed bezig zijn.
Wie denkt dat deze stakers er plezier in hebben wat er in hun luchthaven gebeurd is of graag reizigers pesten, think again zou ik zeggen. Er zijn in een conflict altijd 2 partijen en te vaak worden de Security Masters en verwanten als de ultieme slechteriken voorgesteld.
Ik weet dat collega reisagenten dat een overweldigende meerderheid van jullie 100% akkoord gaat met Jan maar Don’t judge a person until you have walked a mile in his shoes